Friendfeed’te kaleci Enke’nin intihar haberini aldığımdan beri bu yazıyı yazmak için can atıyordum. Bu yazıda intiharın hayatımdaki yerini okuyacaksınız.

Bundan tam 12 sene önce yeni evimize taşınmıştık. Yeni yerleşmiş evimizi henüz tanımaya başlamıştık. Eski evde kalan hatıraları, çocukluğumuzu geride bırakmanın hüznünü yaşıyorduk.

Balkona çıktım, etrafa bakıyordum. Taşındığımız yerde her yer inşaattı. Bizim evimiz yeni bitmiş apartmanda 3 aile yaşıyordu. Etraflarda hiçkimse yoktu. Aşağıdan çıtırtı geldi ve baktım. Bir adamla yüzyüze geldim. Gözlerinde çok büyük bir acı vardı. İlk bakışta bunu hissedebiliyordunuz. Elinde bir sünger parçası ile bana kısaca baktıktan sonra elektrik direklerinin olduğu yere doğru gitti. Takip ettim. Karanlıkta kaybolana kadar arkasından baktım. İlk defa gördüğüm bir adam neden bende bu kadar his bıraktı anlayamamıştım.

Gittim yattım. Sabah kalktığımızda her yer polisti. Ambulanslar, savcılık araçları ve bir sürü insan elektrik direklerinin oraya toplanmıştı. Ne olduğunu sormama rağmen evdekiler bilmiyordu. Merak ettim.

Aşağı indim. Elektrik direklerinin oraya gittim. Polislere ne olduğunu sordum. İntihar vakası dediler.

Hızla olay yerine ilerledim. İlk önce dün gece gördüğüm süngeri gördüm. Tüm gece onun üstünde yatmış. Daha sonra bacaklarını ve arkadan yeleğini gördüm. Hayır o olamaz diye içim ürperdi.

Yüzünü gördüm. Gözlerini göremedim. Boynu kırılmış… Gözlerini bir daha açmamak üzere kapamıştı.

Ellerini nasıl yapmışsa arkadan bağlamış çamaşır ipi ile kendini asmış.

Neden diye saatlerce düşündüm. Bıraktığı mektupta karısını kaynanasının elinden aldığını çocuğuna bakamamış ve yakalandığı hastalık yüzünden öldüğünü yazmıştı…

Kahroldum…

Günlerce rüyama girdi… Bana niye baktın dedi? Ben çaresiz değildim.. Çocuğumun yanına gittim dedi..

Aylarca yalnız yatamadım. Kabuslarla uyandım..

Ben o gün intiharın günah olmadığına inandım. Süngeri koltuğunun altına alıp ölüme yürümek öyle kolay bir şey değil…